Een totale zonsverduistering in infrarood

Auteur: Jill Puffer

Het is de eerste totale zonsverduistering die zijn schaduw op Canadese bodem werpt sinds 1979 en hij bereikt het zuidwesten van Ontario net voor 15.15 uur. Een grote menigte verzamelde zich in Stoney Creek Park in de Canadese provincie Ontario om het natuurspektakel te bekijken. De provincie Ontario is een kleine gemeenschap in de stad Hamilton, ongeveer 68 kilometer ten westen van Toronto.

Ik voelde mezelf behoorlijk "elektrisch". Ik heb alleen eerder gedeeltelijke zonsverduisteringen meegemaakt, maar ik had het gevoel dat dit iets "speciaals" zou worden. Woorden als "totaliteit en eclips" vielen, waardoor je angstig en toch nieuwsgierig werd naar zo'n "once in a lifetime event". We waren allemaal ontzet door de bewolkte hemel... hoe kon dit gebeuren voor zo'n opwindende maar onbekende gebeurtenis.

Plotseling brak het wolkendek en zagen we de prachtige blauwe lucht en de stralende zon. Toen begon de maan langzaam haar schaduw op de aarde te werpen en de zon te bedekken. Plotseling, verrassend, kwam de kou opzetten en rilden we allemaal... de opwinding van het moment, waar we op gewacht hebben, is hier. Totale duisternis viel over ons heen, de vogels stopten met zingen, de menigte werd stil, de honden begonnen te janken en de kou verdoofde ons.

Het gebeurde. Het was een emotioneel moment. Ik had tranen in mijn ogen bij de schoonheid die zich aan mij voordeed - zo onwerkelijk. Hier was ik met een menigte andere mensen, die iets meemaakten dat echt "spiritueel" aanvoelde. Ik ben absoluut niet religieus, maar wat ik voelde en zag raakte me diep. We ervoeren allemaal iets magisch en het mooiste was dat de gemeenschap samen was. Sommigen in de menigte omhelsden en huilden, een vrouw riep dat ze vandaag jarig was. Koppels vertelden elkaar hoeveel ze van hen hielden. Een ouder stel hield elkaars hand vast en keek in elkaars ogen, maar zei niets.

Langzaam ging het moment voorbij en begon de zon weer op ons te schijnen. De wereld verging niet en toch voelden velen van ons zich anders... alsof we herboren waren? Ik weet dat ik het was.

Ik zal deze ervaring nooit vergeten. Het is een "hemels fenomeen" dat mensen de kans biedt om hun verschillen even opzij te zetten en samen te komen in de schaduw van de maan.

Het doet je echt beseffen waar je bent in het universum en hoeveel geluk we allemaal hebben om te leven en om zulke wonderbaarlijke gebeurtenissen te ervaren met zoveel mensen zonder vooroordelen.